Haha, die titel werkt wel he? Leuk dat je de tijd neemt om dit stukje even te lezen. Van de mensen die bij mij komen heeft ongeveer de helft nog nooit eerder een tantra massage ondergaan. En ik vind het altijd weer een prachtige eer om iemand die eerste ervaring te mogen geven. Zo ook gisterenavond. Het werd en hele ontspannen massage met voor hem een hele fijne balans tussen de hoeveelheid energie en de hoeveelheid ontspanning. Na afloop hadden we nog een kort gesprekje waarin voorbij kwam dat je de eerste seks nooit vergeet, maar mijn cliënt aangaf dat hij de allereerste tantramassage ook niet snel zal vergeten. Lees verder
De Verbindingsfabriek
Durf jezelf te laten zien, letterlijk en figuurlijk
Categorie: Uncategorized (pagina 1 van 2)
Waar kom ik dan iemand tegen als ik een start wil maken met tantra dating? Iemand waarbij ik echt open en eerlijk kan zijn over wat ik voel en over wat ik nodig heb, zonder veroordeling.
Dat is de vraag die me gisteren gesteld werd door een mannelijke cliënt aan wie ik gisteren een tantra massage heb gegeven. Iemand die met iets zit waar veel meer mensen mee zitten die bij mij komen. Een kwetsbaar onderwerp. Een onderwerp waarover je niet zo snel praat uit angst dat mensen je een negatief stempel geven, ook al heb je vanuit het thuisfront alle ruimte gekregen om ergens anders te vinden wat je thuis niet vindt. We kwamen samen tot dit idee. De tekst van hem en het kanaal via mij. Ik vind het moedig dat hij het aandurft om zich kwetsbaar op te stellen en er iets over te delen. Hij doet dat wel anoniem, wat ik me in zijn situatie heel goed kan voorstellen. Dat je partner precies weet hoe het zit is voor mij genoeg om hier graag aan mee te werken.
In het werkveld waar ik me in begeef heb ik vaak te maken met vragen rond intimiteit en jezelf durven zijn. En daardoor wordt ik soms gebeld met mensen die bijzondere vragen hebben. Zo werd ik onlangs benaderd door iemand met een enorme fetish met de vraag of ik mee wilde werken om zijn ultieme droom een keer te beleven. Ik zou het iemand graag die ervaring gunnen, maar voor mezelf ga ik dan een grens over die ik niet over wil. Hoe niet-sex relelateerd die vraag voor mij ook kan zijn, voor de ander is dat het wel en daar trek ik voor mezelf een streep. Toch vind ik het elke keer wel weer heel bijzonder als iemand open durft te zijn over zijn of haarverlangen, ook als dat in een afwijkende vorm is. Ik schrik niet zo snel meer ergens van en vind het eerder boeiend hoe iemand zich heeft ontwikkeld of waar zoiets vandaan komt dan dat het me afschrikt.
Hoe verzin je een goeie bedrijfsnaam? Ik deel graag met je hoe dat bij mij ontstaat, in dit geval de naam voor mijn vereniging. Het voelt nog een beetje onwennig, maar deze naam klopt omdat er een aantal dingen in samenkomen. Mijn vereniging wordt een vereniging die als doel heeft om vrouwen te helpen die, op één of andere manier, te maken hebben gehad met een vorm van seksueel misbruik en daardoor groeikansen hebben gemist. Vaak hebben vrouwen hier zelf geen geld voor, en met de middelen van mensen die het kunnen missen, kan het wel. Het effect heb ik zelf al mogen meemaken en dat is prachtig om te zien.
Ik wil mensen helpen door ze een massage te geven, om ze een gevoel van veiligheid in contact terug te geven en zo het vertrouwen in zichzelf en de verbinding met zichzelf terug te geven. Massage vind ik daar zo’n mooie methode voor omdat het precies dat stukje heelt wat er in het verleden beschadigd is. Voorlopig doe ik dat nog zelf, maar op den duur hoop ik genoeg fondsen binnen te krijgen om ook andere goeie en betrouwbare masseurs de mogelijkheid te geven om hun talent te delen met mensen die dat zich niet kunnen veroorloven.
Ik vind zo vaak niet datgene wat ik zoek, maar wel wat ik nodig heb. En bijna altijd snap ik dat pas achteraf. Een poos geleden was ik op een spirituele beurs. Niet een plek waar je me snel zult vinden, ik heb niet zoveel met stenen, en weten over wat er in de toekomst allemaal wel en niet gaat gebeuren wil ik echt niet weten. Ik was er omdat er in dat gebouw ook een andere beurs was waar ik graag wilde kijken: ik ben namelijk dol spinnen, slangen en dus ook schorpioenen. En ik had ook het idee om iets te doen rond het thema angst en ik daar iemand zou kunnen vinden die de ‘creepy crawlers’ zou kunnen meenemen.
Tussen de beestjes uiteindelijk niet gevonden wat ik zocht, maar ik ben toch ook even de andere beurs opgelopen. Daar werd ik aangesproken door iemand die hetzelfde sterrenbeeld als ik bleek te hebben: schorpioen. En van deze man kreeg ik een tekst mee die me veel vertelde over wie ik ben. Vandaag voelt als een goed moment om die tekst met je te delen. Misschien heb jij er ook iets aan. De tekst is op sommige punten wel wat achterhaald (mijn mening) en ik ben het niet overal mee eens. Ik weet niet wie ‘m geschreven heeft of waar de tekst vandaan komt, en ik claim nergens om er zelf een aandeel in te hebben. Het is best een lang verhaal, dus ik neem het je niet kwalijk als je ‘m niet in een keer helemaal uitleest. 😉
Afgelopen weekend was ik op Texel. Een eiland waar ik herinneringen heb liggen aan kampeervakanties met mijn ouders en mijn zusje. Van onbezorgde weken en uren ondersteboven hangen aan de rekstok en aan de grote glijbaan die in de speeltuin van de camping stond. Ik ben bijna overal geweest op texel, maar er ontbreekt nog een ding op mijn to-do-lijstje: het doolhof. Dat staat er bijna elk jaar, maar nu staat het mais pas cm hoog, dus konden we er ook dit jaar niet in. En met doolhoven heb iets, Het doolhofje voor de kinderen in de Efteling vind ik al geweldig, maar ik zou echt heel graag een keer echt verdwalen en volledig de weg kwijt zijn. Het gevoel lijkt me heerlijk. En ik zal je ook vertellen waarom.
Leven, liefde, werk, als je je in een situatie bevind waarop je niet goed weet wat je moet kiezen, dan kan je leven net als een doolhof voelen. Je hebt geen overzicht meer, en je kunt de gevolgen van je keuzes niet meer overzien. Ook mijn eigen leven heeft de afgelopen maanden als een behoorlijk doolhof gevoeld. Zoveel momenten waarop ik niet wist wat ik moest doen, wat de beste keuze was en ik eerst een antwoord wilde voordat ik verder kon. Dat antwoord kwam elke keer wel weer, maar ik moest mezelf er wel elke keer voor stilzetten. Soms mijn eigen keuze en soms doordat mijn lijf me vertelde dat het genoeg was.
Een doolhof is zo’n prachtige metafoor voor waar het maken van een keuze toe kan leiden. Als je stil blijft staan, dan weet je zeker dat je er op eigen kracht nooit uitkomt. Maar als je in een doolhof in beweging durft te komen en je bij elke kruising elke keer weer dezelfde richting kiest, dan kom je er altijd uit. Altijd linksaf slaan leidt je over andere route en laat je dingen steeds van de andere kant zien dan consequent rechtsaf slaan, maar met beide routes kom je uiteindelijk op dezelfde plek uit.
Terugkijkend op mijn eigen proces is het antwoord zoveel simpeler dan toen ik er middenin zat: ook als ik het even niet meer weet kan ik gewoon doorgaan met de volgende stap zetten, door gewoon vast te houden aan de keuze die ik ooit hebt gemaakt om het aan te gaan. In een echt doolhof vind je zo altijd de uitgang naar buiten. In leven, werk en liefde leidt die weg volgens mij naar je eigen vrijheid. Dat is in ieder geval hoe ik het beleef.
Vanochtend zag ik een post van vijf jaar geleden voorbijkomen op mijn facebook. Die post ging over solliciteren wat ik toen nog regelmatig deed omdat ik in de WW zat. En solliciteren is iets waar ik me eigenlijk nooit echt comfortabel bij gevoeld heb. Ben blij dat dat het niet meer nodig is. Ik heb er veel van geleerd, maar heb er nog steeds een hekel aan. En daar is voor mij een heel duidelijk aanwijsbare reden voor.
Het heeft voornamelijk te maken met een ontbrekend gevoel van gelijkwaardigheid. Solliciteren op de ‘oude’ manier voelde voor mij zo als moeten voldoen aan iets wat ik nooit helemaal waar kon maken. Iemand anders heeft iets bepaald en nu is het aan jou om te bewijzen dat je daaraan kunt voldoen. En dat dat is teruggebracht tot een lijstje met taken, waarvan er altijd 30% is waarvan ik weet dat ik er niet in uitblink. En dan toch maar weer het gesprek aangaan en creatief zijn om te bewijzen dat je ook die overige 30% je wel eigen maakt. Ik werd er altijd onzeker van, als ik dan eenmaal zover was dat het tot een gesprek kwam. Ik wil niet voldoen aan een lijstje, ik wil het gesprek aangaan en kijken waar we samen kunnen uitkomen.
Ik zit sinds een aantal maanden in een initiatief om een alternatieve kerkdienst te maken in Weesp. Een dienst die gaat over liefde, over vrijheid en mogen zijn wie je bent. Ik hou van kerken. Ik had een prachtige ervaring toen ik een aantal jaar geleden in de Sixtijnse kapel was in het Vaticaan. Ik voelde daar echt iets wat me in verbinding bracht met iets wat groter was dan ikzelf, terwijl het tegelijkertijd heel menselijk voelde. Iets dat ik in veel kerken ervaar, maar nooit zo sterk als daar. Echter, de laatste kerkdienst die ik heb bijgewoond kan ik me niet meer herinneren. En dat is omdat ik moeite heb met het instituut kerk, omdat het in zoveel opzichten zo ingaat tegen waar geluk en vrijheid voor mij voor staat. Ik voelde de behoefte om daar iets over te schrijven, bij deze. Wil niet beweren dat ik de waarheid in pacht heb, dit is slechts een weergave van hoe ik het zie. Lees verder
Griep bijna achter de rug, fysiek drie kilo lichter, mentaal wel 10. Het was nodig, ik had nog meer los te laten en geduld te leren hebben. De afgelopen tijd heb ik over zoveel geschreven, heb ik zoveel verhalen aangehoord van mensen die hun hart ook wilde gaan volgen. Heb ik zoveel liefde mogen geven, en zie ik zo vaak onmiddellijk het effect ervan. Dat er ergens een vlammetje bij iemand aangaat over ook vanuit liefde willen leven, delen en hun ding willen gaan doen. En het is zo makkelijk merk ik, geven vanuit liefde. Daarvoor krijg je alleen maar meer liefde terug.
Totdat er iemand ten tonele verschijnt die ik echt heel leuk vindt en dat onvoorwaardelijk liefhebben opeens een onmogelijke opgave lijkt te zijn. Dat heeft me de afgelopen driekwartjaar aardig bezig gehouden. Waarom overkomt dit mij, wat is de bedoeling. Ik ben echt een graver die overal een antwoord op wil. Terwijl dat antwoord vaak pas komt als ik durf los te laten. Het lukt elke dag een beetje beter. En ook hiervoor geldt; schrijven helpt enorm en is vaak een keerpunt. Blij dat ik dit op papier krijg dus.
21 jaar… dat de tijd die ik ervoor nodig had om te leren wat ik van jou te leren had. Jouw levenslange zoektocht is mijn vraagstuk geworden. En wat ik nu als ondernemer aan het neerzetten ben, dat heb ik aan jouw zoektocht te danken. Je bent niet meer hier. En dat heeft zo moeten zijn. Je bent lang weg geweest en ik heb je lang weg gestopt. Niet meer.
Jouw begrafenis en de laatste weken dat je ziek was, waren de eerste ervaringen die ik beleefde waarop ik echt de verbinding voelde tussen mensen. Voorbij de vraagtekens en het niet durven uitspreken zag ik bijzondere verbindingen ontstaan, waarin dingen wel werden gezegd en er kleine wondertjes gebeurde.
De laatste weken dat je er nog was waren zo helend voor iedereen die bij je was. Doordat je wist dat je tijd beperkt was durfde je de deur naar je hart op een kiertje te zetten. Ik ben zo dankbaar dat ik daarbij ben geweest en dat ik daardoor de kans heb gehad iets tegen je zeggen wat ik eerder nooit kon en durfde: papa ik hou van je.
Je hart volgen? Gun jezelf de eerste stap naar doen waar je echt goed in bent.
Wil jij ook meer vertrouwen in jezelf, meer vanuit liefde je ding doen en een concreet plan om met jouw droom aan de slag te gaan? Plan een eerste afspraak of een gratis inspiratiegesprek!
Wil jij als loopbaancoach je cliënten iets extra’s bieden?
De Verbindingsfabriek biedt jouw clienten een unieke manier om zichzelf te laten zien en te werken aan hun focus.
© 2018 De Verbindingsfabriek
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑